^{(wees gerust, dit verhaal loopt goed af)}
Een tijdje geleden waren we lekker aan het wandelen in de bossen bij Garderen, bij het Solse gat (klik op de foto voor meer informatie). We waren een midweekje weg en ik had een hele fototas vol spullen meegenomen, maar geen zin om dat allemaal mee te nemen op deze wandeling. Éen body met lens mocht mee, de rest bleef in de tas, in de kofferbak, onder een dekentje.
Het bos daar is erg mooi. Het ‘Solse gat’ is een heel oud meertje, dat waarschijnlijk in de laatste ijstijd is ontstaan als de afdruk van een grote ijsklomp. Volgens sommigen spookt het daar ’s nachts ook. In ieder geval is het er overdag niet altijd even pluis, want toen we terugkwamen zag ik dat de achterruit van mijn auto was ingeslagen.
De twee koffers hadden ze laten zitten, maar mijn fototas was verdwenen. Blijkbaar hadden ze even tevoren gezien hoe ik die in de kofferbak had gezet, want het gat was precies op de goede plek gemaakt.
Op zo’n moment merk je, dat je toch wel gehecht bent aan je fotogedoe. Aangifte gedaan bij de politie, en in mijn hart al afscheid genomen van mijn spullen. Wat stond er ook alweer in de kleine lettertjes van de reisverzekering?
Eenmaal thuis bleek mijn computer ook nog gecrashed, dus de stemming zat er goed in.

De volgende dag, toen ik via ingewikkelde toeren mijn e-mail weer kon lezen werd ik een stuk vrolijker: Ik kreeg een mailtje van iemand die de tas gevonden had. Blijkbaar hadden de dieven, toen ze zagen dat ze geen hypermodern digitaal fotoplastic te pakken hadden maar zwaar (en) verouderd analoog spul, de tas in een keer in de bosjes gekieperd. Nóg een reden om analoog te fotograferen en een leuke invulling van het begrip ‘wegwerpcamera’.
De inhoud was nog helemaal compleet en had geen schade opgelopen van het avontuur.

Laat dus óók (juist) op idyllische plekjes in de bossen geen fotospullen in de auto liggen.

Dirk